در شهر کوفه رسم این مردم عجیب است            مهمانشان مسلم چقدر اینجا غریب است

این مردمِ نـامـرد در خـانـه نـشـسـتـند            روی سـفـیر تو در و کـاشـانه بـسـتـند

این شهر شهرکوفه شهر بی‌وفایی‌ست            خاصیت و اخـلاق آنها بی‌حـیـایی‌ست

ایـنجـا کـسـی بـا او سـرِ یـاری نـدارد            آواره گشته چون که غمخواری ندارد

هر خانه‌ای که در زده بسته به رویش            اندوه و غُـصه عُـقده گشته در گلویش

در زیرلب حرفی ز سوز و درد دارد            آقــا نــیــا کـوفـه مــَرامـی ســرد دارد

آقا نـیا چـشم انـتـظـار تو کـسی نیست            جُز تیر و نیزه بیقـرار تو کسی نیست

ایـنهـا ز کـیـنه سـیـنه را لبـریز کردند            خـنـجـر برای حـنـجـر تو تـیـز کردند

آقــا نــیــا دائـم گـل پــرپــر بـبــیــنــی            داغ ابـوالفـضـل و علی اکـبر بـبـیـنـی

مـولا بـیـا و مُـسـلـم‌ت را کـن نـظـاره            در کـوچـه‌ها گـشـتـه تن من پـاره‌پـاره

آقـا دگـر بـر مـن نــمـانـده راه چــاره            شـد قــتــلـگــاه مــسـلـم‌ت دارالامــاره